Υπάρχει μια ρητορική αντεστραμμένων αποτελεσμάτων, που μόνο η υποψία μπορεί να αποκαλύψει. Όταν, π.χ. ένας δημοσιογράφος έχει πάρει γραμμή να επιτεθεί σε έναν καλλιτέχνη και λέει γι΄ αυτόν ότι δεν έχει θέση στη κοινωνία μας η σκιά που ρίχνει στη κοινωνία θα έχει αποτελέσματα ακόμα κι αν πιστούν όλοι ότι ο δημοσιογράφος είναι ο σημαντικότερος επικριτής του καλλιτέχνη.
Τα αποτελέσματα αυτής της αντιστροφής διαπιστώνω ότι είναι εκπληκτικά και στο πρόσφατο σκάνδαλο προμήθειας (μίζας) της Siemens προς το ΠαΣοΚ. ο Πρόεδρος του ΠαΣοΚ στο πλαίσιο της διακήρυξης να βγουν όλα στο φως διέταξε ότι θα αναστέλλεται η κομματική ιδιότητα κάθε εμπλεκόμενου και θα οδηγηθεί στη δικαιοσύνη. Έτσι ήταν σαν να δόθηκε (εκφοβιστικά) ένας όρκος σιωπής μέσα στο κόμμα και σταμάτησαν αυτόματα όλοι να μιλάνε. Το αποτέλεσμα ήταν να μην εμφανιστεί κανένας εμπλεκόμενος και αυτό στη συνέχεια να το διακηρύξει περήφανα το κόμμα, "Κανένας δε μίλησε, άρα είναι όλοι αθώοι". Μόνος ένοχος είναι αυτός που παραδέχτηκε στην αρχή το αυτονόητο. Όλοι οι άλλοι, λυθοβολιστές του ένοχου κυρίου Τσουκάτου για το έγκλημα του χρηματισμού εμφανίζονται απόλυτα δικαιολογημένοι να αγανακτούν.
Αλλά και πάλι η αντεστραμμένη εικόνα που δίνουν αποκαλύπτει σαν μαγική εικόνα τη πραγματικότητα που κρύβεται στους όρους της συζήτησης, στις ίδιες τις λέξεις των πρωτοσέλιδων. Η λέξη μίζα-προμήθεια δεν ανταποκρίνεται στον ορισμό της αν κανένας δε ξέρει τίποτα. Όπως δεν υπάρχει επιτυχημένη προμήθεια που να μένει στους μεσάζοντες, ή επιτυχημένη προμήθεια χωρίς παραγωγή αποτελεσμάτων ενός μηχανισμού έτσι και δεν υπάρχει συσκότιση χωρίς να ρίχνει τη σκιά της πρόθεσης, της ενοχής και του αποπροσανατολισμού. Το «όλα στο φώς», δεν λειτουργεί παρά σαν ομολογία του «όλα για το τηλέφωνο».
