«Δεν είναι κακό μια στις τόσες να ζεις σα μικροαστός» με συμβούλευσε το σημερινό φύλο της Athens Voice (22 Μάιου 2008), ενώ οι γύρω μου διάβαζαν τη στήλη «σε είδα». Δεν έψαξα τη στήλη του ζωδίου μου, του ιχθύ, με μια απενοχοποιητική χαλαρότητα αλλά με το διεστραμμένο βλέμμα του τρελού επιστήμονα που παίρνει το δείγμα απ’ τον οργανισμό του. Αλλά τότε ήταν σαν να μπήκε ένας ψυχολόγος στην αίθουσα και να μ’ έπιασε φιλικά απ’ τον ώμο «[τώρα με τον] Άρη να διασχίζει εδώ και βδομάδες τον έκτο σου κύκλο… έχεις την ευκαιρία να οργανώσεις και να τελειοποιήσεις το αντικείμενο της εργασία σου, να κοιμάσαι νωρίς τα βράδια και να διάγεις μια συνηθισμένη ζωή». Κάθε φράση που προσπαθεί να ξετρυπώσει η κριτική σκέψη του Αντόρνο (στη μελέτη «τα άστρα προσγειωμένα») εδώ διακηρύσσεται ξεδιάντροπα. Ο Αντόρνο είχε εκπλαγεί από το ότι οι στήλες ενώ είναι παράλογες, κάνουν έκκληση στον αναγνώστη να είναι λογικός, «απλώς να παίξει τον κοινωνικό του ρόλο», δηλαδή εξωστρέφεια, πρακτικότητα, προσαρμογή, να υποταχθεί δηλαδή στο γενικότερο ανορθολογικό καθολικό που χαρακτηρίζει κάθε πλευρά της ζωής του. Αλλά εκεί που έψαχνε ο Αντόρνο ίχνη της πανουργίας του ανορθολογισμού, μετά από 55 χρόνια βλέπουμε τον ανορθολογισμό στη πλήρη εξέλιξη του, που δεν είναι παρά η οριστική παραίτηση του στοχασμού, «το να θες να ζεις διαρκώς σα μικροαστός».
Ο μικροαστισμός, που σαν εξαίρεση προτείνει ο αστρολόγος μας , τείνει να γίνει ο κανόνας, και σαν εξαίρεση διατηρείται η ανάμνηση του εαυτού μας ως μη-μικροαστού, δηλαδή τίποτα περισσότερο απο κάποια παλιά αντισυμβατικότητα ή κάποιο μεγαλοαστισμό.
Ο μικροαστισμός παγιδεύοντας τη συνείδηση σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος μόνο τη στιγμή που αφήνεσαι να βουλιάξεις μέσα του. Η στήλη προτείνοντας τον μικροαστισμό στο κοινό της δεν το αφήνει απλώς να παίξει μαζί του το αθώο παιχνίδι της αστρολογίας, αλλά το τραβάει στα βαθιά.
Είχα ξεφυλλίσει απίστευτα γρήγορα αυτή τη free press και στην τελευταία σελίδα –αυτή των ίδιων ζωδίων- υπήρχε σαν πρόβλεψη ότι χρειάζομαι πιο γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο. Σε τέτοιες καταστάσεις, ένιωσα από χέρι χαμένος γιατί οι στιγμές χαλάρωσης δεν μπορούν παρά να είναι στιγμές της σύγκρουσης.
Ο μικροαστισμός, που σαν εξαίρεση προτείνει ο αστρολόγος μας , τείνει να γίνει ο κανόνας, και σαν εξαίρεση διατηρείται η ανάμνηση του εαυτού μας ως μη-μικροαστού, δηλαδή τίποτα περισσότερο απο κάποια παλιά αντισυμβατικότητα ή κάποιο μεγαλοαστισμό.
Ο μικροαστισμός παγιδεύοντας τη συνείδηση σε κάνει να νιώθεις ελεύθερος μόνο τη στιγμή που αφήνεσαι να βουλιάξεις μέσα του. Η στήλη προτείνοντας τον μικροαστισμό στο κοινό της δεν το αφήνει απλώς να παίξει μαζί του το αθώο παιχνίδι της αστρολογίας, αλλά το τραβάει στα βαθιά.
Είχα ξεφυλλίσει απίστευτα γρήγορα αυτή τη free press και στην τελευταία σελίδα –αυτή των ίδιων ζωδίων- υπήρχε σαν πρόβλεψη ότι χρειάζομαι πιο γρήγορη σύνδεση στο διαδίκτυο. Σε τέτοιες καταστάσεις, ένιωσα από χέρι χαμένος γιατί οι στιγμές χαλάρωσης δεν μπορούν παρά να είναι στιγμές της σύγκρουσης.
