let all those who love me follow me

Ο Συ.Ριζ.Α. ήταν για χρόνια ένα νομικίστικο κόμμα και μας εκπλήσσει η τωρινή του εναντίωση σε δύο νόμους που μόλις πέρασαν απ’ το κοινοβούλιο. Εξάλλου η ψήφιση ενός νομοσχεδίου ήταν, τα τελευταία χρόνια, το όριο της αντιπολιτευτικής δράσης. Μετά τη ψήφιση από τη βουλή, η αξιωματική αντιπολίτευσή συνήθιζε να ψελλίζει αόριστα ότι θα καταργούσε το νόμο όταν ερχόταν η σειρά της και το καπακάπα μας καθησύχαζε ότι και αυτή η αδικία θα επαλειφθεί με την έλευση της δευτέρας επανάστασης. Όταν λοιπόν ο Σύριζα είπε πέρσι για την εκπαιδευτική μεταρρύθμιση «αυτός ο νόμος να γίνει κουρελόχαρτο» σόκαρε τον νομικίστικο καθωσπρεπισμό μας (κυρίως των ίδιων των μελών του). Τώρα το ίδιο κόμμα καταδιώκει το νομοσχέδιο στο δρόμο προς το εθνικό τυπογραφείο κινητοποιώντας πολιτιακά (δηλαδή κυριαρχικά) όργανα, όπως ο πρόεδρος και ο–που-τον-θυμήθηκαν-κυρίαρχος-λαός. Έτσι ο Συ.Ριζ.Α. γίνεται επιτέλους ένα ακτιβιστικό κόμμα (αν και αυτό του τον χαρακτηρισμό φοβάμαι ότι τον άκουσα πρώτη φορά από τον Άδωνη Γεωργιάδη). Ο νέος αρχηγός με το να προκαλεί στην ανατροπή δύο νόμων δοκιμάζει, με τον αέρα των δημοσκοπήσεων, όχι μόνο το εκλογικό σώμα αλλά και ολόκληρο το πολιτικό σύστημα (ακόμα και το ίδιο του το κόμμα) που φαίνεται να σπεύδει να τον καλοπιάσει τη στιγμή της αποσταθεροποίησης του. Ακούγοντας τον, δε μου ήρθε η εικόνα του Δόν Κιχώτη που ρίχνεται στους ανεμόμυλους αλλά η Μίλα Γιόβοβιτς στο ρόλο της Ιωάννας της Λωρραίνης να γυρίζει προς τη κάμερα και να φωνάζει «αφήστε όσους μ’ αγαπούν να με ακολουθήσουν… ακολουθήστε με». Το θέμα είναι ότι ακόμα κι αν το πλήθος ακολουθεί στη νίκη –η νίκη δεν έρχεται αν το πλήθος δεν πιστεί ν’ ακολουθήσει- η ιερά εξέταση έχει ήδη συσταθεί και οι φλόγες ήδη καίνε…