Σχετικά με τη διαλεκτική Υποκειμένου-Αντικειμένου στην Αισθητική Θεωρία του Adorno.

(work in progress)
Ο Adorno δε μιλάει για υποκείμενο χωρίς αναφορά στο αντικείμενο, και μάλιστα φαίνεται να προτιμούσε ως εργαλεία ανάλυσης άλλα δίπολα και λιγότερο αυτό. Λέει ότι «η διάκριση μεταξύ υποκειμένου και αντικειμένου είναι και αληθής και ψευδής […] ψευδής επειδή ο διαχωρισμός που προκύπτει δε πρέπει να αποστασιοποιείται, να μετατρέπεται μαγικά σε αμετάβλητο». Ασκεί κριτική στις θεωρήσεις που ξεκινούν από το υποκείμενο ότι παραμένουν ψευδείς όσο η ζωή γίνεται φαινομενικότητα, αφού το υποκείμενο, όπως και το αντικείμενο είναι πάντα ιστορικά, και ο «άνθρωπος είναι ένα αποτέλεσμα, όχι ένα είδος» –ακόμα και το καντιανό a priori το βλέπει διαπλεγμένο με το κοινωνικό. Η ιστορική συγκυρία είναι η μόνιμη εξορία που δημιούργησε η κυριαρχία και ο γενικευμένος ανορθολογισμός που εκφράζουν είτε η πολιτιστική βιομηχανία είτε τα φαινόμενα ολοκληρωτισμού.
Για το αντικείμενο, παρά τη συνεχή διακήρυξη της πρωτοκαθεδρίας του, έβλεπε ότι «η αυτεξούσια αντικειμενικότητα, θυσιάζοντας το υποκείμενο στην εξεύρεση της αλήθειας, απορρίπτει και την αλήθεια και την ίδια την αντικειμενικότητα». Στην πρωτοκαθεδρία του αντικειμένου, υπό τις παρούσες συνθήκες της «οικουμενικής μαγικής επήρειας», η αντικειμενικότητα του έργου τέχνης γίνεται η επίθεση του υποκειμένου στην αντικειμενικότητα για να την διασώσει αποσυναρμολογημένη (αν και απορρίπτει τόσο την καλλιτεχνική υποκειμενική θεώρηση όσο και τη θεωρία του ιδιοφυούς υποκειμένου). Η αλληλο-διαμεσολάβηση υποκειμένου αντικειμένου, με διάφορα πρόσημα, βοηθάει στην έρευνα και παρουσίαση βασικών θεμάτων στα έργα του. Θα ήθελα να παρουσιάσω την διαλεκτική υποκειμένου- αντικειμένου στη σκέψη του Adorno, στα μεγάλα του έργα και το ιστορικό πλαίσιο που το καθένα εντάσσεται σε συνάρτηση με την Αισθητική Θεωρία, στην οποία μένει ανοιχτό το αίτημα της συμφιλίωσης.