στο Πάντειο

«ΕΠΕΑΕΚ ΤΕΛΟΣ» σημαίνει για τα ελληνικά πανεπιστήμια το τέλος του ονείρου πρωτοποριακών μεταπτυχιακών κοινοτήτων, και το ξύπνημα στις παλιές κεντρικές γραμματείες και στη λογική ενός μεταπτυχιακού ισορροπιών ανά τμήμα, πισωγύρισμα στη παλιά και στείρα πανεπιστημιακή ιεραρχία. Το κλείσιμο των βιβλίων όλων αυτών των μεταπτυχιακών αυτές τις μέρες έχει φέρει για τα καλά το φθινόπωρο στο εγκαταλελειμμένο ίδρυμα, όπως και σε άλλα πανεπιστήμια. Δεν είναι η αποχώρηση του προσωπικού, και το κλείσιμο των μικρών γραφείων, που τα τελευταία χρόνια αυξάνονταν με μεσοτοιχίες, είναι η οριστική εκρίζωση επιστημονικών κοινοτήτων που είχαν αρχίσει ν’ ανθίζουν. Πρόκειται για ομάδες ανθρώπων που συγκρότησαν πυρήνες και άρχισαν να συζητούν τι φταίει για την κατάσταση της γνώσης στην Ελλάδα. Όλοι αυτοί συμμετείχαν, φοίτησαν ή δίδαξαν σε θεσμούς που είναι πια νεκροί. Επιστήμονες «Ronin», που δε μπορούμε να πούμε ότι δεν φταίνε γι’ αυτή την εξέλιξη και που δε ξέρουμε πια τι μπορούμε να περιμένουμε απ’ αυτούς. Αυτό το περίεργο σύστημα διακρατικών επιχορηγήσεων, όχι ο ιδιωτικός καπιταλισμός, πέρασε και άφησε πίσω του μόνο κουφάρια.
Ας περάσουμε όλοι από το καφέ του Σπύρου στο πεζόδρομο που Παντείου για έναν τελευταίο καφέ πριν φύγει κι αυτός, τον άλλο μήνα, ας χαζέψουμε στη βιβλιοθήκη της σχολής που κάναμε δεύτερο σπίτι μας πριν κλείσει κι αυτή για ένα διάστημα έλλειψει κονδυλίων, πριν το υπουργείο τύπου ακριβώς δίπλα επεκταθεί μέσα στη σχολή και πριν η σχολή η ίδια πεταχθεί αποκεντρωτικά στο Λαύριο ή τον Κορυδαλλό. Μετά από τόσα χρόνια αγώνα για την ουτοπία ας κάνουμε τον απολογισμό μας να δούμε που και εμείς φταίξαμε και μετά ας επιστρέψουμε στον αγώνα μας για τα εφτακόσια ευρώ μας.

στο δάσκαλο Γιώργο Σταμάτη

... που απολαμβάνει τη συνταξή του.